4 اشتباه رایج در روایت وقایع عاشورا

اشتباه اول:

اوج عزاداری امام حسین (ع) ده روز اول ماه محرم‌الحرام است. بین سخنرانان و مداحان، مشهور است که هر شب را به یکی از شهدای کربلا اختصاص دهند؛ مثلاً شب سوم برای حضرت رقیه و شب هفتم را برای حضرت علی اصغر (ع) سوگواری می‌کنند و تاسوعا را نیز به حضرت عباس (ع) اختصاص می‌دهند. همین قرار داد بین مداحان و منبری‌ها باعث شده است که عده‌ای گمان کنند، حضرت رقیه روز سوم محرم به شهادت رسیده است و از همه بدتر اینکه گمان می کنند حضرت ابالفضل (ع) در روز تاسوعا به شهادت رسیده است.

اما حقیقت این است که تمام شهدای کربلا در روز عاشورا به شهادت رسیده‌اند و حضرات اباالفضل، علی‌اکبر و علی‌اصغر همه قبل از امام حسین (ع) و در روز عاشورا در پیکار با سپاه عمر سعد شهید شده‌اند. حضرت رقیه (س) نیز پس از شهادت پدرش در شام از دنیا رفته است.

اشتباه دوم:

امام حسین (ع) از دیدگاه نویسندگان غیرمسلمان

چارلز دیکنز نویسنده انگلیسی

«اگر منظور امام حسین علیه‌السلام جنگ در راه خواسته‌های دنیایی بود، من نمی‌فهمم چرا خواهران و زنان و اطفالش به همراه او بودند؟ پس عقل چنین حکم می‌کند که او فقط برای اسلام، فداکاری خویش را انجام داد.»

اِدوارد بِراون مستشرق معروف انگلیسی

«آیا قلبی پیدا می‌شود که وقتی درباره کربلا سخن می‌شنود، آغشته به اندوه نگردد؟ حتی غیر مسلمانان نیز نمی‌توانند پاکی روحی را که در این جنگ تحت لوای اسلام انجام گرفت انکار کنند.»

علی علیه‌السلام در حال نماز

هر وقت هنگام نماز می‌رسید امیرالمؤمنین علیه‌السلام حال اضطراب و تزلزل پیدا می‌کرد. عرض می‌کردند: شما را چه می‌شود که این قدر ناراحت می‌شوید؟ می‌فرمود: وقت امانتی که خداوند بر آسمان و زمین عرضه داشت و آن‌ها امتناع ورزیدند رسیده است. در جنگ صفین تیری بر پای ایشان وارد شد، هرچه کردند نتوانستند آن را خارج کنند؛ زیرا بسیار درد داشت.

جریان را خدمت امام حسن علیه‌السلام  عرض کردند. فرمود: صبر کنید تا پدرم به نماز بایستد؛ زیرا در آن حال چنان از خود بی خود می‌شود که به هیچ چیز توجه نمی‌کند. به دستور حضرت مجتبی در آن حال تیر را خارج کردند. بعد از نماز علی علیه‌السلام  متوجه شد خون از پای مقدسش جاری است. پرسید: چه شده؟ عرض کردند: تیر را در حال نماز از پای شما بیرون کشیدیم.

ویژگی مردمان آخرالزمان در کلام پیامبر اکرم (ص)

رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود: «در آخرالزمان مردمانی بیایند که از نظر ظاهر، سیمای آدمیان را دارند اما دلهایشان مانند قلب های شیطانها است (پر از خودخواهی و تکبر و غرور و امثال اینهاست) مانند گرگ‌های درنده دلشان خالی است از رحمت و عطوفت انسانی باشد. قتل و خونریزی برای آنها یک امر بسیار ساده و بی‌اهمیت خواهد بود و از کارهای زشت دوری نمی‌کنند.

اگر از آنها متابعت کنی تو را از خود می‌رانند و اگر از آنان فاصله بگیری تو را مورد غیبت و عیب جویی قرار می‌دهند، اگر با تو سخن بگوید دروغ می‌گویند و اگر آن مردم را امین خویش قرار دادی به تو خیانت می‌کنند بچه های آنها با ناز و نخوت زندگی می‌کنند و جوانانشان بی‌باک و از خود راضی هستند چندان که مردم را از بی‌تربیتی خویش عاجز می‌کنند. پیروان آنها امر به خوبیها و نهی از بدیها نمی‌کنند. عزت جستن به وسیله آنها ذلت و خواری است.

ریشه های طغیان

غنی بودن کمال است، ولی خود را غنی دیدن خطر است و انسان را مست می‏کند.

ریشه طغیان دو چیز است:

یکی آنکه خود را بی‏نیاز می‏بیند.

«أَن رَآهُ اسْتَغْنی‏»

همین که خود را بی‌نیاز پندارد.

سوره مبارکه علق، آیه ۷

 

دیگر آنکه گمان می‏کند خدا او را نمی‏بیند.

«أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَری‏»

مگر ندانسته که خدا می‌بیند؟

سوره مبارکه علق، آیه ۱۴

الهی

الهی! نه من آنم که ز فیض نگهت چشم بپوشم

نه تو آنی که گدا را ننوازی به نگاهی!

در اگر باز نگردد نروم باز به جایی

پشت دیوار نشینم چو گدا بر سر راهی!

کس به غیر از تو نخواهم چه بخواهی چه نخواهی

باز کن در که جز این خانه مرا نیست پناهی

حق‌الناس

شب عاشورا

امام حسین (ع) به یارانش فرمود: هر کس از شما حق‌الناسی به گردن دارد برود. او به جهان فهماند که حتی کشته شدن در کربلا هم از بین برنده حق‌الناس نیست.

در عجبم از کسانی که هزاران گناه و حق‌الناس می‌کنند ولی معتقدند یک قطره اشک بر حسین ضامن بهشت آنهاست....!

(شهید دکتر چمران)

زندگی نامه حضرت جواد (ع)

هشتمین امام معصوم (علیه‌السلام) در انتظار پسر و شیعیان در تب و تاب‏ رؤیت جمال جواد‌الائمه (علیه‌السلام) بودند. حدود چهل و هفتمین بهار عمر امام رضا (علیه‌السلام) سپرى مى‏شد اما هنوز فرزندى کاشانه پر فروغش را فروزان نساخته بود. از طرفى حضرت مورد طعنه دشمنان و زخم زبان‏ آنها قرار داشت که گاه بوسیله نامه نیز آن حضرت را مورد آزار قرار مى‏دادند که نمونه آن را مى‏توان در مکتوب «حسین ابن‏قیاما» مشاهده کرد. او که از سران «واقفیه‏» بود در نامه‏اى‏ به امام رضا (علیه‌السلام) مى‏نویسد: چگونه ممکن است امام باشى در صورتى‏که فرزندى ندارى و امام (علیه‌السلام) پاسخ او را چنین نگاشت که از کجا مى‏دانى که من فرزندى نخواهم داشت چند روزى طول نخواهد کشید که‏ خداوند به من پسرى عنایت‏ خواهد کرد که حق را از باطل جدا مى‏کند. تا اینکه طبق پیش بینى امام (علیه‌السلام) در رمضان سال 195 هجرى‏ و به نقل از ابن عیاش در دهم رجب آن سال ستاره امام جواد (علیه‌السلام) متجلى شد و مادرش «سبیکه‏» را که از خاندان «ماریه قبطیه‏» همسر پیامبر (صلوات الله) بود و به فرموده امام رضا (علیه‌السلام) آفرینشى پاکیزه و منزه داشت. مرتبت و مقامى والاتر بخشید.

زندگینامه امام علی بن موسی الرضا (علیه السلام)

امام علی ‌بن موسی‌الرضا (علیه السلام) هشتمین امام شیعیان از سلاله پاک رسول خدا و هشتمین جانشین پیامبر مکرم اسلام می‌باشند.

ایشان در سن 35 سالگی عهده‌دار مسئولیت امامت و رهبری شیعیان گردیدند و حیات ایشان مقارن بود با خلافت خلفای عباسی که سختی‌ها و رنج بسیاری را بر امام روا داشتند و سر انجام مأمون عباسی ایشان را در سن 55 سالگی به شهادت رساند. در این نوشته به طور خلاصه، بعضی از ابعاد زندگانی آن حضرت را بررسی می‌نماییم.

پاداش زیارت حضرت معصومه (س)

پاداش زیارت مرقد مطهر حضرت مصعومه (س)

1ـ امام صادق (ع) در ضمن گفتاری فرمودند:

... مَنْ زارَها وَ جبت لَهُ الْجَنَه؛ کسی که او را زیارت کند، بهشت بر او واجب می‌گردد.

2ـ و نیز فرمودند:

اِنَ زیارتَها تَعْدِلُ الْجَنَهَ؛ همانا زیارت او برابر کسب بهشت است.

3ـ سعد بن سعد اشعری می‌گوید: در مورد پاداش زیارت قبر حضرت مصعومه (ع) از امام رضا (ع) پرسیدم، فرمودند:

مَنْ زارَها فَلَهُ الْجَنَهُ؛ کسی که او را زیارت کند، پاداش او بهشت است.

4ـ در مورد دیگر فرمودند:

مَنْ زارَها عارِفاً بِحَقِها فَلَهُ الْجَنَهُ؛ کسی که او را از روی معرفت به شأن و مقامش، زیارت کند، پاداش او بهشت است.

5ـ و نیز فرمودند:

مَنْ زارَ الْمَعْصُومَهَ بِقُمْ کَمَنْ زارَنی؛ کسی که معصومه (ع) را در قم زیارت کند، مانند آن است که مرا زیارت کرده است.

مختصری از زندگانی حضرت امام صادق (ع)

  حضرت‌ امام‌ جعفر صادق‌ علیه‌السلام‌ رئیس‌ مذهب‌ جعفرى‌ (شیعه‌) در روز 17ربیع‌ الاول‌ سال‌ 83 هجرى‌ چشم‌ به‌ جهان‌ گشود.

پدرش‌ امام‌ محمد باقر (ع) و مادرش‌ «ام‌ فروه‌» دختر قاسم‌ بن‌ محمد بن‌ ابى‌ بکر مى‌باشد.

کنیه‌ آن‌ حضرت‌ : «ابو عبدالله‌» و لقبش‌ «صادق‌» است‌. حضرت‌ صادق‌ تا سن‌ 12 سالگى‌ معاصر جد گرامیش‌ حضرت‌ سجاد بود و مسلماً تربیت اولیه‌ او تحت‌ نظر آن‌ بزرگوار صورت‌ گرفته‌ و امام‌ صادق (ع‌) از خرمن‌ دانش‌ جدش‌ خوشه‌ چینى‌ کرده‌ است‌.

8 شوال سالروز تخریب قبرستان بقیع

بشکند دستی که ویران کرد این گلخانه را

در تاریخ 8 شوال 1344 هجری قمری جمعیت وهابیان نادان و تکفیری قبور ائمه بقیع (ع) را ویران و با خاک یکسان کردند و همه ساله مسلمانان یاد و خاطره آن جنایت فجیع را زنده و به عزاداری می‌پردازند.

بقیع یا بقیع‌الفرقد یا جنت‌البقیع نام قبرستانی در مدینه است که قدمتی بسیار داشته و برخی امامان شیعه در آن مدفون هستند.

پیشینه تاریخی بقیع به دوران قبل از اسلام می‌رسد ولی در کتب تاریخی به روشنی قدمت تاریخی آن مشخص نشده‌ است. بعد از هجرت مسلمانان به مدینه، بقیع تنها قبرستان مسلمانان بوده، مردم مدینه قبل از آمدن مسلمانان به آنجا اجساد مردگان خود را در دو گورستان «بنی‌حرام» و «بنی‌سالم» و گاهی نیز در خانه‌هایشان دفن می‌کردند، در واقع بقیع اولین قبرستانی است که به دستور پیامبر اکرم (ص) و توسط مسلمانان صدر اسلام ساخته شد.

عید فطر

عید در لغت از ماده عود به معنی بازگشت است و لذا به روزهائی که مشکلات از قوم و جمعیتی برطرف می‌شود و بازگشت به پیروزی‌ها و راحتی‌های نخستین می‌کند عید گفته می‌شود  و در اعیاد اسلامی به مناسبت این‌که در پرتو اطاعت یک ماه مبارک رمضان و یا انجام فریضه حج، صفا و پاکی فطری نخستین به روح و جان باز می‌گردد و آلودگی‌ها که برخلاف فطرت است از میان می‌رود، عید گفته شده است. و واژه «فطر» از فطرت گرفته شده و به معنای سرشت است. بنابراین عید فطر یعنی بازگشت به فطرت و سرشت

علی (ع) افضل از انبیاء

بعد از آنکه حضرت على علیه‌السّلام را در شب 19 ماه رمضان سال چهلم هجرت ، مضروب ساختند شیعیانی دور بستر ایشان جمع شدند. یکی از آن‌ها صعصعه بن صوحان بود که وی از رجال بزرگ شیعه و از خطباء معروف کوفه و از روات بزرگی است که علاوه بر علمای شیعه کبار علمای اهل تسنن نیز حتی صاحبان صحاح روایت‌های او را از حضرت علی (ع) و ابن عباس نقل کرده‌اند و ایشان از اصحاب خاص امیرمومنان بوده است.

حضرت علی (ع) در لحظات احتضار گاهى چشم‌هایش را باز مى‌کرد و مى‌فرمود: «سَلُونى قَبْلَ اَنْ تَفْقِدُونى: هر چه مى‌خواهید از من بپرسید، قبل از آنکه از میان شما بروم.»

صعصعه بن صوحان عرض کرد: یا امیرالمؤمنین! آیا شما افضل هستید یا حضرت آدم علیه‌السّلام؟

علی (ع) محبوب قلبها

علی (ع) محبوب دل‌ها و معشوق انسان‌هاست. ملاک دوستی او جسم نیست. زیرا جسم او اکنون در بین ما نیست.علی از آن نظر محبوب است که پیوند الهی دارد. دل‌های ما به طور ناخودآگاه در اعماق خویش با حق سر و سرّ و پیوستگی دارد. علی در راه خدا از کسی ملاحظه نداشت بلکه اگر به کسی عنایت می‌ورزید و از کسی ملاحظه می‌کرد به خاطر خدا بود. قهراً این حالت دشمن‌ساز است و روح‌های پر طمع و پر آرزو را رنجیده می‌کند و به درد می‌آورد.

علی در دوران خلافتش سه دسته را از خود طرد کرد و با آنان به پیکار برخاست: اصحاب جمل که خود آنان را «ناکثین» نامید و اصحاب صفّین که آن‌ها را «قاسطین» خواند و اصحاب نهروان یعنی خوارج که خود آن‌ها را «مارقین» می‌خواند. ناکثین از لحاظ روحیه، پول‌پرستان بودند، صاحبان مطامع و طرفدار تبعیض. سخنان او درباره‌ی عدل و مساوات بیش‌تر متوجه این جمعیت است. روح قاسطین روح سیاست و تقلّب و نفاق بود. مارقین روحشان روح عصبیت‌های ناروا و خشکه مقدسی‌ها و جهالت‌های خطرناک بود. علی نسبت به همه‌ی این‌ها دافعه‌ای نیرومند و حالتی آشتی ناپذیر داشت. خوارج یعنی شورشیان. این واژه از «خروج» به معنای سرکشی و طغیان گرفته شده است. پیدایش آنان در جریان حکمیت است. این جمعیت را از آن نظر «خوارج» گفتند که از فرمان علی تمرّد کردند و علیه او شوریدند.

«علامه شهید مرتضی مطهری»