لطفاً نظرات و پیشنهادات ارزنده خود را به شماره پیامک 0000 ارسال فرمایید
عجب حال خوبی داشتیم، زمان اسارت را میگویم، ماه مبارک رمضان که میشد گویا رستاخیزی به پا شده است. بچهها به مصداق آیهی (فاستبقوا الخیرات) هر یکی سعی میکرد بیشتر از دیگران قرآن تلاوت کند؛ البته درتمام ایام سال همین جوری بود؛ اما در این ماه اسیران احساس میکردند که نسیم جان افزای مغفرت الهی روح و روانشان را به گونه زیبایی نوازش میدهد. اصلاً تو گویی ندای: (وسارعوا إلی مغفرإ من ربکم) (شتاب کنید برای رسیدن به آمرزش پروردگارتان. آل عمران آیه 133) به طور خاص در گوش جانشان نجوا میکرد و آنان نیز در پی اجابت کلام حق صادقانه میشتافتند.
بعد از شهادت امام حسین (ع) وقتی که اهلبیت (ع) آن حضرت را به اسارت گرفتند ، موقع حرکت کاروان به سوی کوفه به دستور عمر سعد کاروان را از قتلگاه عبور دادند، اهل بیت پیامبر اکرم (ص) وقتی عزیزان خود را با وضعی دردآور و آغشته به خون دیدند از کجاوهها پیاده شده هر کدام در کنار جنازه عزیزی به نوحه و سوگواری پرداخت.
حضرت سجاد (ع) فرزند حسین بن علی بن ابیطالب (ع) و ملقب به «سجاد» و «زین العابدین» میباشد. امام سجاد در سال 38 هجری در مدینه ولادت یافت. حضرت سجاد در واقعه جانگداز کربلا حضور داشت ولی به علت بیماری و تب شدید از آن حادثه جان به سلامت برد ، زیرا جهاد از بیمار برداشته شده است و پدر بزرگوارش با همه علاقهای که فرزندش به شرکت در آن واقعه داشت به او اجازه جنگ کردن نداد. مصلحت الهی این بود که آن رشته گسیخته نشود و امام سجاد وارث آن رسالت بزرگ ، یعنی امامت و ولایت گردد.
جانکاهترین حادثه زندگى امام سجاد (ع) حادثه عاشورا بود که با تمام وجود آن را لمس کرد؛ هر چند که بیمارى توان یارى رساندن به پدر را از او گرفته بود و خدا نمىخواست تا زمین از حجّتش خالى بماند. امام سجّاد (ع) در سخنرانىهاى خود پس از واقعه عاشورا با استناد به آیات قرآن بر علیه ظلم و ستم بنىامیه سخن مىگفت و با سلاح دعا و مناجات با پروردگار، مجموعهاى از معارف قرآنى را با نام «صحیفه سجّادیه» براى تهذیب نفس و اخلاق و بیدارى مسلمین به یادگار گذاشت.
خدای تعالی دربارهی حضرت داوود علیه السّلام میفرماید:« وَ آتاهُ اللهُ المُلکَ وَ الحِکمةً وَ عَلَّمَهُ مِمّا یَشآءُ» (سوره بقره/ آیه 251.)؛ خداوند، حکومت و دانش را به حضرت داوود علیه السّلام بخشید و از آنچه میخواست، به او تعلیم داد.
ملا فتح الله کاشانی در تفسیر منهج الصادقین مینویسد: ضحاک از ابن عباس نقل کرده است که منظور از دانشی که خداوند به حضرت داوود علیه السّلام تعلیم فرمود، زنجیری بود که حق تعالی در روز قضاوت برای او از آسمان میفرستاد تا هر که مُحِقّ (حق دار) بود دست او به آن زنجیر میرسید و اگر مُبطِل (ناحق) بود هر چند کوشش میکرد دست او به زنجیر نمیرسید و چون از آسمان حکمی نازل میشد آن زنجیر به حرکت در میآمد و از آن آواز شنیده میشد، آن گاه داوود علیه السّلام آن حکم را اجرا میکرد. سر آن زنجیر به مجمره بسته شده بود و ته آن بالای سر داوود علیه السّلام بود. در محکمی مانند آهن بود و رنگش مانند آتش و حلقههای آن گرد بود و با جواهرات تزیین شده بود. هر مریضی و علیلی که به آن دست می زد فوراً شفا مییافت.
آنچه که در میان عاشورا پژوهان متأخر و بر اثر تحقیقات آنان مشهور شده، این است که در میان یاران امام حسین (ع)، پنج نفر از اصحاب پیامبر (ص) بوده اند که در جریان نهضت عاشورا به شهادت رسیدند. این پنج نفر؛ انس بن حرث، هانی بن عروه، مسلم بن عوسجه، حبیب بن مظاهر و عبد الله بن یقطر میباشند.