صهیونیسم شناسی
صهیونیسم ، مأخوذ از صهیون ، به معنای کوه خشک و پر آفتاب، نام تپه‌ای است در جنوب غربی شهر قدس در سرزمین فلسطین ، که در برخی از متون دینی یهودیان ، آمده است که منجی قوم یهود پس از ظهور از همین کوه ، قدرت مطلقه‌ی فرزندان اسرائیل (حضرت یعقوب (ع)) را بر تمام اقوام و ملل جهان مسلط می‌سازد.
بنابراین صهیونیسم جنبشی یهودی است که به دنبال تحقق «دولت یهود» و آموزه‌های عهد عتیق و بویژه کتاب فقهی آنان ، «تلمود» است.
صهیونیست‌ها ، با استناد به تلمود و عهد عتیق ، معتقدند «قوم برگزیده» خدا هستند و با تعابیر و تدابیر گوناگون تلاش می‌کنند که افکار عمومی ملت‌ها را مجاب کنند که بین یهودیان و خدا ، رابطه‌ای خاص وجود دارد که هیچ کس جز آنان ، به این سعادت نائل نیامده است. «ذات قدوس ، پنج چیز را به خود تخصیص داده و آنها را ثروت خویش خوانده است و آنها عبارتند از: تورات ، آسمان ، زمین ، ملت اسرائیل و معبد بیت همیقداش».
«همه‌ی ملت‌های جهان حمد و ثنای ذات قدوس را می‌گویند ولی حمد و ثنای ما به درگاه او مقبول‌تر و خوش‌تر است.»
«حتی اگر ملت اسرائیل ، شایستگی هم نداشته باشند با این وجود هنوز هم فرزندان خدا خوانده شده‌اند.»
اشارات فوق ، نمونه‌ای از دهها موردی است که در تلمود ، در مدح و ستایش قوم یهود آمده است که اینک دستاویزی مذهبی است برای صیونیست‌ها که در جهت بسط و گسترش استیلای خود بر سر تا سر جهان تلاش می‌کنند.
