پادشاه و سه وزیرش
در یکی از روزها، پادشاه سه وزیرش را فراخواند و از آن‌ها درخواست کرد کار عجیبی انجام دهند.
از هر وزیر خواست تا کیسه‌ای برداشته و به باغ قصر برود و این کیسه‌ها را برای پادشاه با میوه‌ها و محصولات تازه پر کنند. همچنین از آن‌ها خواست که در این کار از هیچ کس کمکی نگیرند و آن را به شخص دیگری واگذار نکنند.
وزراء از دستور شاه تعجب کرده و هر کدام کیسه‌ای برداشته و به سوی باغ به راه افتادند.
وزیر اول که به دنبال راضی کردن شاه بود بهترین میوه‌ها و با کیفیت‌ترین محصولات را جمع‌آوری کرده و پیوسته بهترین را انتخاب می‌کرد تا اینکه کیسه‌اش پر شد.
اما وزیر دوم با خود فکر می‌کرد که شاه این میوه‌ها را برای خود نمی‌خواهد و احتیاجی به آن‌ها ندارد و درون کیسه را نیز نگاه نمی‌کند، پس با تنبلی و اهمال شروع به جمع کردن نمود و خوب و بد را از هم جدا نمی‌کرد تا اینکه کیسه را با میوه‌ها پر نمود.
و وزیر سوم که اعتقاد داشت شاه به محتویات این کیسه اصلاً اهمیتی نمی‌دهد کیسه را با علف و برگ درخت و خاشاک پر نمود.
روز بعد پادشاه دستور داد که وزیران را به همراه کیسه‌هایی که پر کرده اند بیاورند.
وقتی وزیران نزد شاه آمدند ، به سربازانش دستور داد ، ﺳﻪ وزیر را گرفته و هر کدام را جداگانه با کیسه‌اش به مدت سه ماه زندانی کنند. در زندانی دور که هیچ کس دستش به آنجا نرسد و هیچ آب و غذایی هم به آن‌ها نرسانند.
وزیر اول پیوسته از میوه‌های خوبی که جمع آوری کرده بود می‌خورد تا اینکه سه ماه به پایان رسید.
اما وزیر دوم ، این سه ماه را با سختی و گرسنگی با میوه‌هایی که جمع آوری کرده بود سپری کرد. و وزیر سوم قبل از اینکه ماه اول به پایان برسد از گرسنگی مرد.
خیلی از ماها فکر می‌کنیم که اعمال ما چه سودی برای خدا دارد؛ و شاید با این فکر انحرافی در کارهای انسانی و اخلاقی و دینی خود اهمال کنیم.
در حالی که امر و نهی خداوند برای خود ماست و او بی‌نیاز از اعمال ماست.
حال از خود این سؤال را بپرسیم ، ما از کدام گروه هستیم؟
ما الآن در باغ دنیا بوده و آزادیم تا اعمال خوب یا اعمال بد و فاسد را جمع آوری کنیم، اما فردا زمانی که ملک‌الموت امر می‌شود تا ما را در قبرمان زندانی کند، در آن زندان تنگ و تاریک و در تنهایی آیا توشه‌ای همراه داریم؟!
آنجاست که اعمال خوب و پاکیزه‌ای که در زندگی دنیا جمع کرده‌ایم به کارمان می‌آید.
خداوند می‌فرماید: (وَتَزَوَّدُواْ فَإِنَّ خَیْرَ الزَّادِ التَّقْوَى وَاتَّقُونِ یَا أُوْلِی الأَلْبَابِ) سوره بقره آیه 197
مهدی داوری
