حدیث 31

امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند:

اِنَّ لِلمُؤمِنِ عَلى المُؤمِنِ سَبعَةَ حُقوقٍ، فَاَوجَبُها اَن یَقولَ الرَّجُلُ حَقّا وَ اِن کانَ عَلى نَفسِهِ اَو عَلى والِدَیهِ، فَلا یَمیلَ لَهُم عَنِ الحَقِّ؛

مؤمن را بر مؤمن، هفت حق است. واجب‌ترین آنها این است که آدمى تنها حق را بگوید، هر چند بر ضد خود یا پدر و مادرش باشد و به خاطر آن‌ها از حق منحرف نشود.

بحار الأنوار، ج 74، ص 223، ح 8

حدیث 30

پیامبر صلى الله علیه و آله:

اَنا زَعیمٌ بِبَیتٍ فى رَبَضِ الجَنَّةِ وَ بَیتٍ فى وَسَطِ الجَنَّةِ وَ بَیتٍ فَى اَعلَى الجَنَّةِ، لِمَن تَرَکَ المِراءَ وَ اِن کانَ مُحِقّـا وَ لِمَن تَرَکَ الکِذبَ وَ اِن کانَ هازِلاً وَ لِمَن حَسَّنَ خُلقَهُ؛

من براى کسى که بگو مگو را رها کند، هر چند حق با او باشد و براى کسى که دروغ گفتن را اگر چه به شوخى باشد، ترک گوید و براى کسى که اخلاقش را نیکو گرداند، خانه‌اى در حومه بهشت و خانه‌اى در مرکز بهشت و خانه‌اى در بالاى بهشت ضمانت مى‌کنم.

(خصال، ص 144، ح 170)

حدیث 29

پیامبر صلى‌الله‌ علیه و آله:

إنَّ لِسانَ المُؤمِنَ وَراءَ قَلبِهِ فَإِذا أَرادَ أَن یَتَکَلَّمَ بِشَیءٍ یُدَبِّرُهُ قَلبُهُ ثُمَّ أمضاهُ بِلِسانِهِ وَ إنَّ لِسانَ المُنافِقِ أمامَ قَلبِهِ فَإِذا هَمَّ بِشَیءٍ أمضاهُ بِلِسانِهِ وَلَم یَتَدَبَّرهُ بِقَلبِهِ؛

زبان مؤمن در پس دل اوست، هرگاه بخواهد سخن بگوید درباره آن مى‌اندیشد و سپس آن را مى‌گوید اما زبان منافق جلوى دل اوست هرگاه قصد سخن کند آن را به زبان مى‌آورد و درباره آن نمى‌اندیشد.

تنبیه الخواطر، ج 1، ص 106

حدیث 28

امام باقر علیه‌السلام:

خُذُوا الکلِمَةَ اطَّیبَةَ مِمَّن قالَها و إن لَم یعمَل بِها؛

سخن طیب و پاکیزه را از هر که گفت بگیرید،‌ اگر چه او خود،‌ بدان عمل نکند.

تحف العقول، ص391

حدیث 27

امام علی علیه‌السلام:

إیّاکَ وَ ما یَستَهجَنُ مِنَ الکَلامِ فَإنَّهُ یَحبِسُ عَلَیکَ اللِّئامَ وَ یُنَفِّرُ عَنک الکِرامَ

از به زبان آوردن سخنان زشت بر حذر باش. زیرا فرومایگان را گرد تو جمع می‌کند و گرانمایگان را از تو فراری می‌دهد.

غررالحکم ح 4174  ص 214  

حدیث 26

پیامبر صلى‌ ‏لله‏ علیه ‏و ‏آله:

اِنَّ اَحسَنَ الحَدیثِ کِتابُ اللّه‏ِ وَ خَیرَ الهُدى هُدى مُحَمَّدٍ صلى‏لله‏ علیه ‏و ‏آله وَ شَرَّ المورِ مُحدَثاتُها؛

بهترین سخن، کتاب خدا و بهترین روش، روش پیامبر صلى‏لله‏ علیه ‏و ‏آله و بدترین امور بدعت‏هاست (پدیده‏هاى مخالف دین).

بحارالأنوار، ج 77، ص 122، ح 23

حدیث 25

امام على علیه‌السلام:

(علامة) اَلایمانُ أَن تُؤثِرَ الصِّدقَ حَیثُ یَضُرُّکَ عَلَى الکَذِبِ حَیثُ یَنفَعُکَ؛

(نشانه) ایمان، این است که راستگویى را هر چند به زیان تو باشد بر دروغگویى، گرچه به سود تو باشد، ترجیح دهى.

(نهج البلاغه، حکمت 458)

حدیث 24

پیامبر صلى الله علیه و آله:

إِنَّ رَجُلاً أَتى سَیِّدَنا رَسولَ اللّه صلى الله علیه و آله فَقالَ: یا رَسولَ اللّه عَلِّمنى خُلقا یَجمَعُ لى خَیرَ الدُّنیا وَالخِرَةِ فَقالَ صلى الله علیه و آله : لاتَکذِب؛

مردى به رسول خدا صلى الله علیه و آله عرض کرد: به من اخلاقى بیاموزید که خیر دنیا و آخرت در آن جمع باشد، حضرت فرمودند: دروغ نگو.

(بحارالأنوار، ج72، ص262، ح43)

حدیث 23

حضرت علی علیه‌السلام می‌فرمایند:

الصَّلاةُ حِصنٌ مِن سَطَواتِ الشَّیطانِ؛

نماز قلعه و دژ محکمی است که نمازگزار را از حملات شیطان نگاه می‌دارد.

غررالحکم، ص 56

حدیث 22

امام صادق علیه‌السلام:

حُسنُ الجِوارِ زِیادَةٌ فِی الأَعمارِ، وعِمارَةُ الدِّیارِ

همسایه‌داری خوب، مایه افزایش عمر و آبادانى خانه‏‌ها می‌شود.

کافی: ج 2، ص 667، ح 7

حدیث 21

امام باقر علیه‌السلام فرمودند:

«عالِمٌ یُنتَفَعُ بِعِلمِهِ اَفضَلُ مِن سَبعینَ اَلفٍ عابِدٍ؛»

دانشمندی که از علمش سود برند، از هفتاد هزار عابد بهتر است.

(بحارالانوار ، ج 75)

حدیث 20

امام صادق علیه السلام  فرمودند:

مَن أنَّبَ مُؤمِنا أنَّبَهُ اللّهُ فِی الدّنیا و الآخِرَةِ

هر کس مؤمنى را سرزنش کند، خداوند او را در دنیا و آخرت سرزنش کند.

کافی: ج 2، ص 356، ح 1

حدیث 19

امام جواد علیه‌السلام  می‌فرمایند:

عِـزُّ الْمُؤمِـنِ، غِـناهُ عَنِ النّاسِ؛

عزّت مؤمن در بى ‏نیازى از مردم است.

بحار‌الانوار: ج 75، ص 109

حدیث 18

امام باقر علیه‌السلام:

إِنَّ هذَا اللِّسانَ مِفتاحُ کُلِّ خَیرٍ وَشَرٍّ فَیَنبَغى لِلمُؤمِنِ أَن یَختِمَ عَلى لِسانِهِ کَما یَختِمُ عَلى ذَهَبِهِ وَفِضَّتِهِ؛

براستى که این زبان کلید همه خوبی‌ها و بدی‌هاست پس سزاوار است که مؤمن بر زبان خود مهر زند، همان گونه که بر (کیسه) طلا و نقره خود مُهر مى‌زند.

تحف العقول، ص 298

حدیث 17

امام علی علیه السلام می فرمایند:

**«مَنْ سَکَنَ قَلْبَهُ الْعِلْمُ بِاللَّهِ سَکَنَهُ الْغِنَى عَنْ خَلْقِ اللَّهِ؛»**

« در هر دلی که معرفت خدا جای گیرد، بی‌نیازی از خلق خدا هم جای خواهد گرفت.»

(غرر الحکم، انتشارات دفتر تبلیغات، ص37)