حدیث 46

رسول اکرم صلى الله علیه و آله فرمودند:

مَن اُلهِمَ الصِّدقَ فى کَلامِهِ وَ النصافَ مِن نَفسِهِ وَ بِرَّ والِدَیهِ وَ وَصلَ رَحِمِهِ، اُنسِى ءَ لَهُ فى اَجَلُهُ وَ وُسِّعَ عَلَیهِ فى رِزقِهِ وَ مُتِّعَ بِعَقلِهِ وَ لُـقِّنَ حُجَّتَهُ وَقتَ مُساءَلَتِهِ ؛

به هر کس، راستگویى در گفتار، انصاف در رفتار، نیکى به والدین و صله رحم الهام شود، اجلش به تأخیر مى‌افتد، روزیش زیاد مى‌گردد، از عقلش بهره‌مند مى‌شود و هنگام سئوال [مأموران الهى] پاسخ لازم به او تلقین مى‌گردد.

اعلام الدین فی صفات‌المونین صفحه 265

حدیث 45

پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:

کُلُّ عَیْنٍ باکِیَةٌ یَوْمَ الْقِیامةِ إِلّا ثلاتَ أعْیُنٍ: عَیْنٌ بَکَتْ مِنْ خَشْیَةِ اللهِ وَ عَیْنٌ غَضَّتْ مِنْ مَحارِمِ اللهِ وَ عَیْنٌ باتَتْ ساهِرَةً فِی سَبیلِ اللهِ.

همه چشمها در قیامت گریانند، جز سه چشم: چشمی که در دنیا از خوف خدا بگرید و چشمی که از نگاه حرام خودداری کند و چشمی که به خاطر نگهبانی در راه خدا بیدار بماند.

نور الثقلین، ج 3، ص 583

حدیث 44

امام محمدباقر علیه‌السلام فرمودند:

لا یَسلِمُ اَحَدٌ مِنَ الذُّنوبِ حَتّی یَخزُنَ لِسانَه؛

هیچ کس از گناهان سالم نمی‌ماند، مگر اینکه زبانش را نگه دارد.

تحف‌العقول صفحه 298

حدیث 43

امام هادی علیه السلام:

مَن رَضِیَ عَن نَفسِهِ کَثُرَ السّاخِطونَ عَلَیهِ؛

آن که از خودش راضى شود، ناراضیان از او فراوان گردند.

بحار الأنوار ، ج 72 ، ص 316

حدیث 42

امام رضا (ع) فرمودند:

فَعَلى مِثْلِ الْحُسَینِ فَلْیَبْکِ الْباکُونَ فَاِنَّ البُکاءَ عَلَیهِ یَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظامَ.

«گریه کنندگان باید بر کسى همچون حسین علیه السّلام گریه کنند، چرا که گریستن براى او، گناهان بزرگ را فرو مى‌ریزد.»

بحارالانوار، ج ۴۴ ، ص 284

حدیث 41

رسول الله صلى الله علیه و آله:

مَن أحیَا اللَّیالِیَ الأَربَعَ وَجَبَت لَهُ الجَنَّةُ : لَیلَةَ التَّروِیَةِ ، ولَیلَةَ عَرَفَةَ ، ولَیلَةَ النَّحرِ ، ولَیلَةَ الفِطرِ.

هر کس این چهار شب را شب زنده دارى کند، بهشت براى او واجب است: شبِ ترویه، شب عرفه، شب عید قربان و شب عید فطر.

کتاب «حج و عمره در قرآن و حدیث» صفحه 343

حدیث 40

حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند:

حُبِّبَ إلیَّ مِنْ دُنْیاکُمْ ثَلاثٌ: تلاوَةُ کِتابِ اللهِ وَالنَّظَرُ فی وَجْهِ رَسولِ اللهِ وَالإنْفاقُ فی سَبیلِ اللهِ.

از دنیای شما سه چیز محبوب من است: 1- تلاوت قرآن 2- نگاه به چهره رسول خدا 3- انفاق در راه خدا

وقایع الایام خیابانی، جلد صیام ، ص 295

حدیث 39

امام جعفر صادق (ع):

انّ العَمَلَ السّیی ء أسرَعُ فی صاحِبه مِنَ السّکینِ فِی اللحم.

تأثیر کار بد در صاحبش از تأثیر کارد در گوشت زودتر است.

اصول کافی ، ج 2 ، ص 272

حدیث 38

امام صادق علیه‌السلام:

ما اجْتَمعَ قومٌ فی مَجلسٍ لَم یَذْکُروا اللّه َ و لَم یَذْکُرونا إلاّ کانَ ذلکَ المَجلسُ حَسْرةً علَیهِم یَومَ القیامةِ.

هر جلسه‌ای که افرادی در آن جمع شوند و یاد خدا و یاد ما اهل بیت نکنند باعث حسرت آنان در روز قیامت خواهد شد.

کافی، جلد 2 صفحه 496

حدیث 37

قال علی (ع):

«صَومُ القَلبِ خَیرٌ مِن صِیام اللِّسانِ وَ صَومُ اللِّسانِ خَیرٌ مُن صِیامِ البَطنِ»

روزه قلب و روح از روزه زبان بهتر و روزه زبان از روزه شکم بهتر است.

غررالحکم و المواعظ ص 305

حدیث 36

امام علی علیه‌السلام:

لَیْسَ الصَّومُ الاِمْساکَ عَنِ الْمَأْکَلِ وَ الْمَشْرَبِ، الصَّومُ الاِمْساکُ عَنْ کُلِّ ما یَکْرَهُهُ اللّه ُ سُبْحانَه؛

روزه، امساک از خوردن و آشامیدن نیست، بلکه روزه، خوددارى از تمامى چیزهایى است که خداوند سبحان آنها را بد مى‌داند.

شرح نهج‌البلاغه جلد 20 صفحه 299 

حدیث 35

امام حسین علیه‌السلام:

لا تَقولَنَّ فى اَخیکَ المُؤمِنِ اِذا تَوارى عَنکَ اِلاّ ما تُحِبُّ اَن یَقولَ فیکَ اِذا تَوارَیتَ عَنهُ؛

وقتى که برادر دینى‏‌ات از تو جدا شد، سخنى پشت سر او نگو، مگر این که دوست دارى او در پشت سر تو آن را بگوید.

بحارالأنوار، ج 78، ص 127

حدیث 34

امام مهدی (عج):

و أما وجه الانتفاع بی فی غیبتی فکالانتفاع بالشمس إذا غیبها عن الأبصار السحاب وإنی لأمان لأهل الأرض کما أن النجوم أمان لأهل السماء.

نفع بردن از من در زمان غیبتم مانند نفع بردن از خورشید هنگام پنهان شدنش در پشت ابرهاست و همانا من ایمنی بخش اهل زمین هستم، همچنانکه ستارگان ایمنی بخش اهل آسمانند.

بحارالأنوار ، ج 53 ، ص 181

حدیث 33

پیامبر صلی الله علیه و آله:

شَعبانُ شَهری و رَمَضانُ شَهرُ اللّه ِ فَمَن صامَ شَهری کُنتُ لَهُ شَفیعا یَومَ القِیامَةِ ؛

پیامبر صلی الله علیه و آله: شعبان ، ماه من و رمضان ماه خداوند است. هر که ماه مرا روزه بدارد ، در روز قیامت شفیع او خواهم بود.

(بحار الأنوار ج ٩٧ ، ص ٨٣)

حدیث 32

حدیث قدسى:

جَعَلتُ هذَا الشَّهرَ (رَجَبَ) حَبلاً بَینی و بَینَ عِبادی فَمَنِ اعتَصَمَ بِهِ وَصَلَ بِی؛

ماه رجب را ریسمانى میان خود و بندگانم قرار داده ام؛ هر کس به آن چنگ زند، به وصال من رسد.

( إقبال الأعمال، ج 3، ص 174)